کشورهای اسکاندیناوی، شامل سوئد، نروژ، دانمارک و گاه فنلاند و ایسلند، به دلیل برخورداری از سطح بالای رفاه، برابری اجتماعی و مناظر طبیعی چشمنواز، اغلب به عنوان الگوهایی از جوامع پیشرفته و موفق در جهان شناخته میشوند. با این حال، در پس این چهرهی درخشان، آسیبهای اجتماعیای وجود دارد که کمتر در کانون توجه قرار گرفتهاند.
نرخ خودکشی نیز در این منطقه قابل توجه است؛ به عنوان مثال، در فنلاند این نرخ در سال ۲۰۲۳ به ازای هر ۱۰۰ هزار نفر ۱۳.۴ گزارش شده که بالاتر از میانگین اتحادیهی اروپا (۱۰.۱) است.
چالش دیگر، مسائل مرتبط با مهاجرت و ادغام اجتماعی است. اسکاندیناوی در دهههای اخیر پذیرای مهاجران بسیاری بوده است. در سوئد، با جمعیتی حدود ۱۰.۵ میلیون نفر، تا سال ۲۰۲۳ بیش از ۲ میلیون نفر با پیشینهی مهاجرتی زندگی میکنند. بر اساس گزارش مؤسسهی آمار سوئد (SCB) در سال ۲۰۲۳، نرخ بیکاری در میان مهاجران غیراروپایی به ۱۹ درصد رسیده، در حالی که این رقم برای متولدان سوئد تنها ۴ درصد است.
مطالعهای که در سال ۲۰۲۱ توسط دانشگاه استکهلم منتشر شد، نشان داد که ۶۰ درصد از مهاجران در مناطق حاشیهای شهرها ساکناند و این جدایی مکانی به کاهش فرصتهای شغلی و آموزشی برای آنها منجر شده است.
در نروژ نیز، بر اساس گزارش ادارهی آمار نروژ در سال ۲۰۲۲، ۳۵ درصد از مهاجران تازهوارد طی پنج سال نخست اقامت خود شغل پایداری پیدا نمیکنند. این شکافها به تنشهای اجتماعی دامن زده و در سوئد، افزایش جرایم در مناطق مهاجرنشین مانند مالمو را به همراه داشته است؛ به طوری که در سال ۲۰۲۳، پلیس سوئد از ثبت ۶۲ مورد قتل مرتبط با خشونتهای گروهی در این مناطق خبر داد.