جنگ های پنهان و مرگبار علیه ایران: جنگ دارویی، جنگ اقتصادی

با شیوع ویروس کرونا و افزایش تعداد مبتلایان و جان باخته گان کرونا در ایران، فشار رسانه های بین المللی بر دولت ترامپ برای برداشتن و یا حداقل کاهش تحریم های ایران افزایش یافته و رسانه های مختلف به تحلیل شرایط بحرانی در ایران و ماجرای تحریم ها پرداخته اند.

به گزارش اعتدال، مایک پمپئو، وزیر امورخارجه ایالات متحده نیز در این باره توضحاتی ارائه داده است.

پومپئو در گفت و گو با خبرنگاران مدعی شده است که کمک‌های پزشکی و بشردوستانه مشمول تحریم‌های دونالد ترامپ، رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا که در سال 2015 برای محدود کردن برنامه‌های هسته‌ای ایران به تهران تحمیل کرده بود، نمی‌شوند.

پمپئو در پاسخ به این سؤال که آیا ممکن است به مرحله‌ای برسیم که ایالات متحده در مواضع خود در اعمال تحریم‌ها بازنگری کند گفت: «ما به صورت مرتب همه‌ی سیاست‌های خود را ارزیابی می‌کنیم، بنابراین در پاسخ به این سؤال که آیا ما هرگز در مواضع خود تجدید نظر خواهیم کرد؟ باید بگویم بله، البته.»

در ادامه تحلیل های برخی رسانه های بین المللی از شرایط کرونایی در ایران و چرایی کاهش تحریم ها ارائه شده است.

تد اسنایدر در آنتی وار می نویسد: جنگ های پر سر و صدا با بمب و گلوله آدم می کشند و جنگ های بی صدا با پهپاد. جنگ های بی صداتری هم هستند، جنگ هایی که صدایشان حتی فراتر از مرزهای دیگر کشورها شنیده نمی شوند.

ایالات متحده در ایران یک جنگ پزشکی به راه انداخته است. جنگی که وزیر امور خارجه ی ایران آنرا تروریسم پزشکی می خواند. تحریم های ایالات متحده، مشکلات ناشی از ویروس کرونا در ایران را افزایش داده و مانع از آزمایش، درمان، و جلوگیری از انتشار بیشتر آن می شود. تحریم ها همچنین بانک های ایرانی را در تامین مالی واردات تجهیزات پزشکی ناتوان کرده است.

ایالات متحده می خواهد گلوی دشمن خود را تا حدی  بفشارد که دشمن به ضعف خود اعتراف کند. علیرغم درخواست های مکرر سازمان ملل و جامعه ی جهانی، آمریکا همچنان فشارهایش را تشدید می کند.

افرادی با بیماری های تنفسی بیشتر مستعد مرگ ناشی از کویید 19 هستند. تقریبا 100 هزار ایرانی در معرض خطرند. بیمارانی که بسیاری از آنها بازماندگان جنگ ایران و عراق اند که آمریکا در آن جنگ حامی و شریک عراق بود.

اَشکال دیگری از جنگ بی صدا وجود دارد. بازگرداندن دوباره ی تحریم ها شکل جدیدی از محاصره ی قرون وسطایی است. خروج ایالات متحده از برجام یک اقدام غیر قانونی بود. آمریکا ایران را تحت فشارهای اقتصادی بی سابقه ای قرار داده است. مردم ایران از این فشارها رنج می برند و بعضا کشته می شوند.

ایالات متحده نه تنها ایران را تهدید کرده بلکه برای کشورهای دیگر نیز مجازات های برون مرزی اعمال کرده است. این تحریم ها بسیاری از کشورها را از تجارت با ایران منع می کند. ایالات متحده ادعا می کند که جلوی فعالیت های سپاه و برنامه های هسته ای ایران را می گیرد، اما در واقع کل اقتصاد ایران را تنبیه می کند.

جنگ سایبری نیز از دیگر گزینه های جنگ بی صدا محسوب می شوند. نیویرک تایمز فاش کرده که ایالات متحده دستور حملات پیشرفته ی مجازی به سیستم های ایرانی را صادر کرده است. سیستم هایی که فعالیت های غنی سازی هسته ای را امکان پذیر می کنند. در طی این حملات، ویروسی به نام Flame به سیستم ها ارسال شده که بخشی از پروژه ی مشترک CIA، NSA و یگان سری 8200 نظامی اسرائیل است.

آمریکا قبلا نیز با ویروس استاکس نت به سیستم های هسته ای ایران حمله کرده بود. پس از آنکه آمریکا روسیه را به هک کامپیوترهایش متهم کرد، ناتو طی بیانیه ای هک یک کشور عضو را به مثابه جنگ علیه کل اتحاد ناتو خواند. یعنی حملات سایبری یک عمل جنگی و مستلزم قصاص نظامی است.

آمریکا هیچ بمبی روی شهرهای ایران نمی ریزد. هیچ انفجاری در کار نیست. جنگ های خاموش مدل جدیدی از جنگ هستند. جنگ ها متوقف نشده اند، فقط کلمات پزشکی، اقتصادی، و سایبری پس از واژه ی جنگ قرار گرفته اند.

گاردین نوشته است: در برهه‌ای که تمام بشریت با یک دشمن نامرئی مشترک روبروست، رهبران جهان خواهان تعلیق تحریم‌های اقتصادی هستند، تحریم‌هایی که به تدریج به ابزاری برای جنگ‌طلبی تبدیل شده‌‌اند. اما دولت ترامپ با چشم‌پوشی از این فراخوان جهانی، اقدامات تنبیهی علیه ایران و ونزوئلا- دو کشوری که از سوی این دولت دشمنان آمریکا شناخه می‌شوند- را افزایش داده است.

ویلیام بار دادستان کل آمریکا در تشریح تحریم‌های تازه در کنفرانسی خبری، کوچترین تردیدی پیرامون ماهیت سیاسی این تحریم‌ها باقی نگذاشت و با ابراز خرسندی از هم‌زمانی این اقدامات با همه‌گیری، مدعی شد که این کار می‌تواند احتمال دگرش رژیم را افزایش دهد. وی تاکید کرد: "تازه الان وقت افزایش فشار است." "مردم ونزوئلا رنج می‌کشند و نیازمند دولتی هستند که پاسخگوی مردم باشد."

پیتر هارل، یک مقام پیشین تحریم‌ها در وزارت خارجه گفت: "دولت (ترامپ) نوعی رویکرد 'به آنها ضربه بزن، زمانی که به زمین افتاده‌اند' را پی گرفته است با این امید که با افزایش تحریم‌ها و سایر اقدامات بتواند روی شیوع ویروس در ایران و ونزوئلا برای افزایش مخالفت‌های عمومی علیه دولت‌ها و حتی دگرش رژیم در این کشورها، سرمایه‌گذاری کند.."

به نظر نمی‌رسد که اقدامات تازه بتواند تفاوت چشمگیری را ایجاد کند. ایران و ونزوئلا تحت چنان تحریم‌های سنگینی هستند که هیچ درآمد چشمگیری باقی نمانده که آمریکا بتواند با تحریم‌های جدید آنها را مسدود کند. این تحریم‌ها فقط این پیام را می‌رساند که دولت آمریکا حتی با افزایش آمار مرگ و میر ناشی از کروناویروس هم شفقت نشان نخواهد داد.

اقدامات تنبیهی تازه در حالی علیه ایران و ونزوئلا اعمال شده که هر دو کشور به دلیل سوءمدیریت و فشار و همچنین کاهش قیمت‌های نفت به شدت به ارزهای خارجی وابسته هستند. آریانه طباطبایی، استاد دانشگاه کلمبیا می‌گوید: "پاسخ دولت ایران به شیوع کووید-19 در هفته‌های اول دلیل اصلی شرایط کنونی کشور است."

شرایط در ونزوئلا وخیم‌تر خواهد بود، گرچه هنوز شیوع کروناویروس در این کشور چندان گسترده نیست تنها یک چهارم پزشکان این کشور به آب دسترسی دارند و دو سوم آنها به صابون، دستکش و ماسک دسترسی ندارند. ایوان بریسکو، دبیر منطقه آمریکای‌ لاتین و کارائیب در گروه بین‌المللی بحران می‌‌گوید: "اگر ویروس، ونزوئلا را فرا بگیرد و این کشور حمایت بین‌المللی چشمگیری را دریافت نکند با فاجعه‌ای حتمی روبرو خواهد شد.

میشل باچلت، نماینده سازمان ملل در امور حقوق بشر می‌‌گوید: "در شرایط همه‌گیری جهانی، مانع‌تراشی در مسیر اقدامات پزشکی در یک کشور، ریسک را برای همه ما افزایش می‌دهد." "مردم این کشورها به هیچ عنوان مسئول سیاست‌هایی نیستند که هدف تحریم‌ها قرار گرفته‌اند و با درجات گوناگون مدت‌هاست در شرایط بسیار ناخوشایندی زندگی می‌کنند.

به گفته اسفندیار باتمانقلیچ، کارشناس دیپلماسی اقتصادی و بنیانگذار موسسه بورس و بازار، "نتیجه تمام این اقدامات این است که ایران برای پرداخت سریع و مطمئن هزینه انواع کالاهای بشردوستانه شرایط واقعا دشواری پیش رو دارد. در شرایط کنونی این یعنی، زمانی که شما با یک بحران واقعی مانند این (شیوع کروناویروس) روبرو هستید، افزایش ناگهانی در تقاضا خواهید داشت. اما ایران در این شرایط باید پشت خط بماند."

ریچارد نفیو، معاون پیشین هماهنگ‌کننده‌ی سیاست‌ تحریم‌ها در وزارت خارجه می‌گوید: "اگر تحریم‌ها به عنوان عاملی برای بدتر شدن یک بحران انسانی شناخته می‌شوند، بسیار دشوار است که بگوییم این اقدامات با هدف خدمت به بهترین منافع جامعه بین‌المللی و کشورهای مورد هدف، انجام می‌شود."